Reviews and Comments

Las denne nokså nyleg etter at ho kom ut og likte henne, men sat att med mange spørsmål etterpå. No vil eg sjå om eg oppdagar noko eg ikkje såg første gongen.

Denne likte eg, men eg veit ikkje om det er fordi boka er god, eller om det berre er fordi eg kjenner meg att i kvar einaste setning, også dei som ikkje skildrar ting eg sjølv har opplevd. Eg er ikkje sikker på om høg attkjenningsfaktor er eit teikn på kvalitet, men jammen smakar det godt av og til. Det tyder at det finst andre hjernar som min der ute, og det er alltid ei god oppdaging.

Boka er spekka med tal og statistikk, men gjer ein fabelaktig jobb med å visualisere dei slik at storleikane og endringane over tid blir moglege for hjernen å begripe. Likar spesielt korleis boka får fram at all "effektivisering" eigentleg berre er outsourcing til (fossile) energisystem, og korleis ulike aktivitetar og "effektiviseringa" av dei låser oss fast i stadig høgare (fossilt) energiforbruk. Ikkje like sterk på løysingar, tek knapt opp økonomien i systemet, og nemner ikkje maktforhold eller korleis material- og energiforbruk heng saman med kolonialisme/imperialisme i det heile, men det er heller ikkje oppgåva. Tala i seg sjølv etablerer eit godt grunnlag for politisk diskusjon. Høyrer boka er ein bestselja i Frankrike, burde sjølvsagt kome på norsk!

Hugsar ikkje kvar eg las om denne boka, men eg vart nysgjerrig nok til å låne henne på biblioteket.

Julegåve. Har eit mål om å lese bøker eg får i gåve.

Jack er ein fascinerande karakter i alle bøkene i Gilead-kvartetten. I denne boka får vite meir om - ikkje kvifor han er som han er, men om korleis det kjennest å vere som han er. Og etter kvart som boka utfaldar seg, får vi vite ein heil del om det umoglege ved å prøve å vere i eit raseblanda parforhold i USA i 1940-/50-åra. Det er skildra på ein stillferdig måte som berre gjer det enno meir sjokkerande.

Dette er første boka eg les av Ernaux, og det var ein stor feil å starte her. Eg plukka henne opp fordi eg var nysgjerrig på korleis ho skildrar dette forholdet med så stor alderforskjell. Men boka handlar ikkje eigentleg om det, ho handlar om minne og skriving, og ein skal nok vere godt kjend med Ernaux sitt forfattarskap for å finne noko interessant på desse få sidene. Så mi jakt på ei god bok om eit eldre kvinne/yngre mann-forhold held fram. Får sjå om eg gjev Ernaux ein ny sjanse seinare.

Ein av tinga eg likar med denne serien, er korleis verda blir gradvis utvida for kvar bok. Den upålitelege forteljaren frå jakta på McGuffinen i første bok, er i denne boka blitt ei brikke i eit politisk spel mellom nasjonar. I første bok følgde vi han i første person, i denne boka ser vi korleis andre ser han. Gjennom heile boka prøver han å løyse konflikten mellom personlege og politiske mål, og boka finn stor glede i å forvirre lesaren med omsyn til kva desse måla eigentleg går ut på.

Ferdig for denne gong. For ei bok! For eit språk! For ei verd! Alle som har latt seg lure av myten om at norsk er eit så fattig språk, bør lese Cora Sandel. Og det same gjeld alle forfattarspirer. Korleis greier Sandel å skape ein pageturner ut av verdas mest passive hovudperson, som lever eit liv der nesten ingenting skjer? Anar ikkje, men faktum er at ho greier det. Albertes motstand mot verda sluttar aldri å vere interessant, og dei befriande konkrete omgjevnadene ho lever i, er verdsbygging på høgaste nivå. Er nesten freista til å snu boka og starte på nytt.

Las denne på norsk (og på ferja heim frå skulen) på vidaregåande og hugsar stemninga meir enn handlinga. No les eg ei engelsk bibliotekutgåve og er spent på om eg kjem til å like henne denne gongen også.

Las ei utgåve med Garman & Worse og SKipper Worse i eitt. Begge er relativt korte, men hadde plass til veldig mykje liv. Har vore nysgjerrig på dei på grunn av skildringa av det økonomiske livet i handelshuset Garman & Worse, og det fekk eg, men språkføringa og persongalleriet var ein stor bonus.

Det var jammen ikkje mykje eg hugsa frå denne boka anna enn at ho er koseleg og at det er jul og mykje snø, men den eine tingen eg hugsa, er at der er eit trekantdrama (heilt i utkanten av historia) som blir fortald frå den forsmådde parten sin synsvinkel, noko som skjer altfor sjeldan. Eg heiar alltid på den forsmådde parten.

Eg innser at det ikkje blir lese noko meir seriøst eller djupt eller opplysande eller deprimerande i år. I staden har eg vore inne på kindlen min og gjenoppdaga ein haug med koseleg lågfantasy eg hadde gløymt at eg hadde, og no har eg lyst til å lese dei alle før nyttår. Vi får sjå kor lenge det held, men eg har i alle fall starta med denne.

Starta på denne for ei god stund sidan, og så vart ho liggande medan eg las andre ting. Skal prøve å bli ferdig no.

Cadfael-bøkene er mellom mine favorittkomfortbøker (heilt der oppe med Agatha Christie) og eg les dei jamleg, men akkurat denne spørst det om eg kjem til å lese så mange fleire gonger. Personane i desse bøkene er jo sjeldan veldig mangedimensjonale sidan det trass i alt er korte mordmysterium-bøker vi snakkar om, men denne gongen vart det litt for vanskeleg å tru på dei.