Reviews and Comments

Dette er første boka eg les av Ernaux, og det var ein stor feil å starte her. Eg plukka henne opp fordi eg var nysgjerrig på korleis ho skildrar dette forholdet med så stor alderforskjell. Men boka handlar ikkje eigentleg om det, ho handlar om minne og skriving, og ein skal nok vere godt kjend med Ernaux sitt forfattarskap for å finne noko interessant på desse få sidene. Så mi jakt på ei god bok om eit eldre kvinne/yngre mann-forhold held fram. Får sjå om eg gjev Ernaux ein ny sjanse seinare.

Ein av tinga eg likar med denne serien, er korleis verda blir gradvis utvida for kvar bok. Den upålitelege forteljaren frå jakta på McGuffinen i første bok, er i denne boka blitt ei brikke i eit politisk spel mellom nasjonar. I første bok følgde vi han i første person, i denne boka ser vi korleis andre ser han. Gjennom heile boka prøver han å løyse konflikten mellom personlege og politiske mål, og boka finn stor glede i å forvirre lesaren med omsyn til kva desse måla eigentleg går ut på.

Ferdig for denne gong. For ei bok! For eit språk! For ei verd! Alle som har latt seg lure av myten om at norsk er eit så fattig språk, bør lese Cora Sandel. Og det same gjeld alle forfattarspirer. Korleis greier Sandel å skape ein pageturner ut av verdas mest passive hovudperson, som lever eit liv der nesten ingenting skjer? Anar ikkje, men faktum er at ho greier det. Albertes motstand mot verda sluttar aldri å vere interessant, og dei befriande konkrete omgjevnadene ho lever i, er verdsbygging på høgaste nivå. Er nesten freista til å snu boka og starte på nytt.

Las denne på norsk (og på ferja heim frå skulen) på vidaregåande og hugsar stemninga meir enn handlinga. No les eg ei engelsk bibliotekutgåve og er spent på om eg kjem til å like henne denne gongen også.

Las ei utgåve med Garman & Worse og SKipper Worse i eitt. Begge er relativt korte, men hadde plass til veldig mykje liv. Har vore nysgjerrig på dei på grunn av skildringa av det økonomiske livet i handelshuset Garman & Worse, og det fekk eg, men språkføringa og persongalleriet var ein stor bonus.

Det var jammen ikkje mykje eg hugsa frå denne boka anna enn at ho er koseleg og at det er jul og mykje snø, men den eine tingen eg hugsa, er at der er eit trekantdrama (heilt i utkanten av historia) som blir fortald frå den forsmådde parten sin synsvinkel, noko som skjer altfor sjeldan. Eg heiar alltid på den forsmådde parten.

Eg innser at det ikkje blir lese noko meir seriøst eller djupt eller opplysande eller deprimerande i år. I staden har eg vore inne på kindlen min og gjenoppdaga ein haug med koseleg lågfantasy eg hadde gløymt at eg hadde, og no har eg lyst til å lese dei alle før nyttår. Vi får sjå kor lenge det held, men eg har i alle fall starta med denne.

Starta på denne for ei god stund sidan, og så vart ho liggande medan eg las andre ting. Skal prøve å bli ferdig no.

Cadfael-bøkene er mellom mine favorittkomfortbøker (heilt der oppe med Agatha Christie) og eg les dei jamleg, men akkurat denne spørst det om eg kjem til å lese så mange fleire gonger. Personane i desse bøkene er jo sjeldan veldig mangedimensjonale sidan det trass i alt er korte mordmysterium-bøker vi snakkar om, men denne gongen vart det litt for vanskeleg å tru på dei.

Veldig god skildring av tre familiemedlemmar som alle vil kvarandre godt, men likevel ikkje får det til. Særleg sonen Jack er interessant, han som alltid har vore utanfor og annleis enn dei andre søskena utan at nokon kan forklare kvifor det er blitt slik. Jack er ein slik person som heile livet har vore overtydd om at han er til bry for andre, og difor skapar han avstand til alle slik at dei skal sleppe å måtte ta omsyn til han. Han veit at murane han bygger rundt seg, sårer folk, men greier ikkje å vere annleis. For oss som har eit snev av denne eigenskapen, er det nyttig å sjå det skildra så godt som her.

Eg fann ei ulest Cadfael-bok langt inne i ein mørk krok på kindlen min. Og eg som trudde eg hadde lese alle!

Gjensyn med den mest upålitelege av forteljarar. Veldig glad i denne serien, særleg dei tre første.

Då skodespelar Maggie Smith døydde, las eg at ho hadde spelt i ein film basert på denne boka, og tittelen og den irske settingen gjorde meg nysgjerrig, så eg bestilte henne på biblioteket. Ei veldig god bok eg aldri skal lese igjen.

Eg las Gilead på engelsk og kjenner at det kjem til å ta litt tid å kome inn i dette universet på norsk, men det var det dei hadde på biblioteket.