User Profile

@3ivin6 Eller til ein handfull podkastvertar?

Jack er ein fascinerande karakter i alle bøkene i Gilead-kvartetten. I denne boka får vite meir om - ikkje kvifor han er som han er, men om korleis det kjennest å vere som han er. Og etter kvart som boka utfaldar seg, får vi vite ein heil del om det umoglege ved å prøve å vere i eit raseblanda parforhold i USA i 1940-/50-åra. Det er skildra på ein stillferdig måte som berre gjer det enno meir sjokkerande.

@ejnro Eg har ein hemmeleg draum om å ein dag like ei bok av ein (nyare) nobelprisvinnar! Men eg håpar sjølvsagt å kome dit utan å vere nøydd til å lese alle bøkene deira. (Eg likte Coetzees Polakken, då. Eg prøver meg på dei tynne bøkene først, tydelegvis.)

@ejnro Godt å høyre! Eg har allereie skjønt at Ernaux er eitt av dei forfattarskapa der eg må lene meg på andre lesarar, skal eg kome i gang med det. Det eg har lese av bokmeldingar og forlagsomtalar, gjev meg ikkje særleg inspirasjon til å lese henne.

Dette er første boka eg les av Ernaux, og det var ein stor feil å starte her. Eg plukka henne opp fordi eg var nysgjerrig på korleis ho skildrar dette forholdet med så stor alderforskjell. Men boka handlar ikkje eigentleg om det, ho handlar om minne og skriving, og ein skal nok vere godt kjend med Ernaux sitt forfattarskap for å finne noko interessant på desse få sidene. Så mi jakt på ei god bok om eit eldre kvinne/yngre mann-forhold held fram. Får sjå om eg gjev Ernaux ein ny sjanse seinare.

Ein av tinga eg likar med denne serien, er korleis verda blir gradvis utvida for kvar bok. Den upålitelege forteljaren frå jakta på McGuffinen i første bok, er i denne boka blitt ei brikke i eit politisk spel mellom nasjonar. I første bok følgde vi han i første person, i denne boka ser vi korleis andre ser han. Gjennom heile boka prøver han å løyse konflikten mellom personlege og politiske mål, og boka finn stor glede i å forvirre lesaren med omsyn til kva desse måla eigentleg går ut på.

Ferdig for denne gong. For ei bok! For eit språk! For ei verd! Alle som har latt seg lure av myten om at norsk er eit så fattig språk, bør lese Cora Sandel. Og det same gjeld alle forfattarspirer. Korleis greier Sandel å skape ein pageturner ut av verdas mest passive hovudperson, som lever eit liv der nesten ingenting skjer? Anar ikkje, men faktum er at ho greier det. Albertes motstand mot verda sluttar aldri å vere interessant, og dei befriande konkrete omgjevnadene ho lever i, er verdsbygging på høgaste nivå. Er nesten freista til å snu boka og starte på nytt.

Las denne på norsk (og på ferja heim frå skulen) på vidaregåande og hugsar stemninga meir enn handlinga. No les eg ei engelsk bibliotekutgåve og er spent på om eg kjem til å like henne denne gongen også.