Reviews and Comments

Forstår ikkje kvifor eg ikkje har lese denne før, eg elskar jo konseptet med tidsreisande historikarar. Eg las Blackout for nokre år sidan og vart fascinert over kor mykje av boka som går med til å skildre misforståingar og uhell og teknologi som ikkje fungerer som han skal og andre ting som går gale, som eg huskar som veldig forfriskande. Har aldri heilt greidd å tru på den delen av sci-fi-litteraturen som i det store og heile berre er teknologioptimismeporno og alt fungerer som det skal. Spent på om eg vil få same kjensla av denne boka.

Koronalektyre, gjensyn. Dette er ein av favorittane mine i Cadfael-serien, saman med One Corpse Too Many og Brother Cadfael's Penance. Etterforskinga går sakte framover via omvegar og tilbakeslag, og avsløringa er tilbørleg dramatisk.

Nytt Ernaux-forsøk. Eg likte denne, det var ei god skildring av ein tilstand eg kjenner att. Om det er nok til å få meg til å lese fleire av bøkene hennar, er eg derimot usikker på.

Sjukehuslektyre. Las ei e-utgåve eg hadde liggande på kindelen.

Sjukehuslektyre. Ingenting er som gamle Agatha Christie-bøker når ein er sjuk.

Denne likte eg. Har ikkje lese Flatland før, men trur nok eg må lese fleire av henne. Eg likte skrivemåten, humoren, dei psykologiske observasjonane og den allvitande forteljarstemma som vender seg direkte til lesaren over hovudet på rollefigurane. Korpssettinga var ikkje så framtredande som eg hadde trudd (og håpa). Det fungerer fint som ramme, men kunne ha vore bytt ut med ein kva som helst annan organisasjon utan at det hadde fått noko å seie for historia.

Dette var skivebom for min del, eg greier ikkje å tru på personane, relasjonen mellom dei eller utviklinga i romanen. Eg forstår ikkje kva forfattaren har på hjartet, og eg blir sterkt i tvil om ho veit det sjølv. Likevel var det verd å lese dei 140 sidene på grunn av denne setninga, som dukkar opp på side 102:

"Har du muligheten til å karamellisere noe, gjør det uten å nøle."

Den skal eg ta med meg vidare i livet!

Eg vart merksam på denne boka via eit lesarinnlegg i Klassekampen ( www.besteforeldreaksjonen.no/2025/07/vare-norske-oljeliv/ ) i sommar, og vart nysgjerrig, så eg lånte henne på biblioteket. Sidsel Mørck er ein forfattar eg ikkje har hatt noko forhold til. Boka er ei nokså konvensjonell livsskildring, men livet det er snakk om, tilhøyrer ein Statoil-ingeniør med ein far som også jobba i oljeindustrien der han vart invalidisert (og radikalisert) for livet. Forteljarstemma er særeigen, hektisk og medrivande og gjer romanen til ein pageturner. Hovudpersonen deltek på Statoil sine tvilsame utanlandseventyr og utviklar ei imponerande (men også truverdig) evne til å sjå gjennom fingrane med alt arbeidsgjevaren driv med av menneskerettsbrot, korrupsjon og miljøsynder. Samstundes saboterer han relasjonane sine til familie og vener. Lesverdig!

Tilfeldig bibliotekfunn, tittelen fanga meg.

Historia vart meir engasjerande att no når Tara møter andre menneske som også er stranda i den 18. november. Ser fram til bind 4!

Las denne for nokre år sidan og les på nytt no. Eg tilhøyrer dei som likar bøker som får fram personlege drama i vitskapshistoria, og å lese om Kepler sitt strev med å få meining ut av Tycho Brahe sine Mars-observasjonar er eskapisme av beste sort. Bileta og plansjane kjem dessverre ikkje til sin rett i ebokversjonen min, så no vart eg minna om at eg må skaffe meg ein papirversjon.

Sommarens prosjekt er å lære meir om krig og fred og økonomi og politikk og sånt.

Ville denne boka ha vore interessant om ho ikkje hadde handla om ekte, "kjende" personar? Vanskeleg å førestille seg korleis ho hadde fungert som fiksjon. Boka gjev eit godt inntrykk av asymmetrien i eit forhold med stor alderforskjell, sett frå den yngre parten sin ståstad. Skildringa av korleis Silje opplever skilsmissen til foreldra er også interessant. Samstundes er det mykje å irritere seg over, både språket som openbert er meint å vere "litterært", og korleis Silje konsekvent stiller høgare krav og forventingar til andre enn ho gjer til seg sjølv. Det gjer vi jo alle, og det er vel nettopp difor det blir irriterande når ein får det så tydeleg framstilt som her. Eg kunne ha ønskt meg litt analytisk distanse til hendingane, det er det ikkje spor av her. Eg tykte det begrensa utbytet litt. Men prosjektet har tydeleg vore å skrive nært og ærleg.