User Profile

Jeg leste denne ikke så lenge etter at den kom ut for noen år siden etter å ha fått den av fattern i bursdagsgave. At jeg leste den igjen nå hadde nok i stor grad å gjøre med at Thomas Hylland Eriksen gikk bort i den kreftsykdommen som han skriver en del om i denne boka, men også at en venn av meg i en bisetning sa at Hylland Eriksen hadde rett i at det er menneskene rundt deg som betyr noe. Boka serverer en god del som det er verdt å tenke videre på.

Boka er inndelt i sju kapitler med hvert sitt grove tema. Teksten er likevel assosiativ og ikke-akademisk med fokus på anekdoter fra forfatterens eget liv og omgangskrets, men også sånt som han har lest: Montaigne er en gjennomgående skikkelse i boka. Man kan tidvis ta seg til å tenke at han ikke holder seg til kapittelinndelingen, det hele flyter ut og det finnes tydlige tråder mellom boksidene, men så gjør han det likevel.

Det er en bok som egentlig ikke gir konkrete regler og råd. I stedet er det en bok man kan lese hele av eller et kapittel av når man selv funderer på dette med livet og trenger å sette hverdagen i perspektiv -- de periodene man ofte tenker "Hva er vitsen, egentlig!?". Det er nok her boka fyller sin funksjon.

De fleste av oss har perioder der vi kjenner eksistensens pekefinger og håpløshetens tommelfinger klipe oss mer eller mindre hardt i skinnet. Hylland Eriksen kan være et klokt menneske som vi kan sette oss ned med og føre en samtale med, på samme måte som Eriksen har ført diskusjoner med for eksempel Montaigne. Han peker ut noen retninger ved å fortelle anekdoter om katta si, om hvordan andre har levd og hva noen andre har tenkt -- resten får vi finne ut av sjæl!

Hvilke lærdommer har jeg tatt med meg? Kanskje: Ta vare på menneskene (og dyra du har rundt deg. Tenk langsiktig (hundre eller tusen-år-framover-langsiktig. Vær der og da du er. Hold balansen. Sikkert noe annet som jeg har glemt.

Eg har sett TV-serien jPod (2008), noko som nok farger synet mitt på boka ein heil del. Sjølv om serien følgjer hovudplottet i boka rimelig trufast, er det veldig mange plottråder i serien, ein aldri finn i boka. Dette er ikkje eit sakn, men det er mogleg eg kom meir inn i universetet i boka, enn ein som ikkje hadde denne bakgrunnen ville gjort. Eg fekk nemleg eit inntrykk av at skildringane av både miljø og karakterar ikkje ville vere nok til å gje den store indre detaljrikdommen, som eg hadde alleie frå side 1.

Nok om det. Boka var ein liten fest å lese. Eit av grepa Coupland gjer i denne boka, er at han fjerner så-og-seie alt av moral og moralisme. Alt er med andre ord greit, og karaktereane i boka løfter knapt eit augenbryn, sjølv om det er både innslag av mord og menneskehandel. I dette ligg mykje av humoren, men òg dei meir alvorlege temaa ein evt. kan trekke ut av historia. Ein bør mao. ikkje ha for store problem med post-modernisme, korkje når det kjem til form eller innhald, når ein set seg ned med denne.

Noko av harselarsen, kan hende særleg den som råkar autismespekteret og det feminsitiske kollektivet John Doe kjem frå, kan i dag verke noko datert - og er noko som held meg frå å gje boka heilt full pott. Kam Fong står likevel att som ein ein av dei mest elskelege (menneskesmuglande) karakterane frå lesinga mi dei siste åra.