Reviews and Comments

Ein kan lure på korleis Mìmir har tid til å skrive så mange bøker samstundes som han er stortingsrepresentant, pappa, kjærast og podcastar. Det begynner å bli openbert at denne mannen har fleire timar i døgnet enn oss andre.

Uansett: boka her var jævleg god. Ikkje fordi ein nødvendigvis lærer så mykje nytt. Gjennom boka kjem Mímir inn på både arbeidsliv, pensjon, barnehage, sjukehus, EU, boligpolitikk, jernbane og skatt. Han argumenterer godt for korfor det er idiotisk at norske politikarar legg seg på rygg for openbert destruktiv politikk frå EU, korfor helseforetaksmodellen i grunn handla både om sparing og å avgrense demokratisk kontroll, og korfor det var heilt hòl i hovudet å privatisere jernbanen.

Om ein allereie er langt ute på ytre venstre politisk vil nok mykje av det her framstå som litt kjedeleg og traust sosialdemokratisk nostalgi. Men kva så? Det er faktisk eit problem i Noreg at Arbeidarpartiet sjølv ikkje gjer den jobben ein forventar av eit sosialdemokratisk parti. Da går faktisk stafettpinnen vidare. Mímir har gjort den jobben eg skulle ønske at Ap gjorde sjølv - nemleg å innsjå at mykje av den nyliberale dreiinga sidan 1980-talet har øydelagt mykje av det arbeidarrørsla kjempa for.

Når ein les boka forstår ein også kva ordet "konservativ" eigentleg tyder - nemleg å ta vare på det gode ein har i samfunnet ein lever i. På mange måtar er boka her noko av det mest konservative eg har lese. Det dreier seg trass alt om eit forsvar for mykje av det dei fleste av oss set pris på med landet vi bur i. Det er dette som er konservativt - ikkje revolusjonære vyar om å kutte fleire hundre milliardar frå statsbudsjettet, som vi kan få inntrykk av andre stadar.

Eg håper folk les boka her. Ikkje først og fremst oss i Mìmir sitt eige parti, men aller helst folk frå heile det store raudgrøne laget i politikken. I boka her trur eg det er mykje klokt ein kan einast om. Kanskje kan den til og med overtyde ein og annan forvirra FrP-veljar som trur Framstegspartiet sin politikk vil gjera Noreg greitt att..

Randi Rosenqvist er verkeleg ein nestor innan norsk psykiatri. Som psykiater har ho lang erfaring frå ulike institusjonar, ikkje minst i skjæringspunktet mellom kriminalomsorg og helsevesenet. I boka her skildrar ho utviklinga i norsk psykiatri dei siste 25 åra, både på godt og vondt.

Rosenqvist si hovudtese er at psykiatrien grunnleggjande har vorte bygd ned. Ho viser mellom anna til tala på døgnplassar, som har sokke frå ein topp på 18 000 sengeplassar i 1960, til 3604 i 2021. Mange av pasientane var det openbert riktig å fase inn til andre tilbod, men ein utilsikta konsekvens har blitt at dei aller sjukaste i dag ofte mistar den langvarige behandlinga dei treng, og dessverre ofte blir "svingdørspasientar" på ulikt nivå i psykiatrien og/eller i fengselsvesenet.

Boka til Rosenqvist er kjempeaktuell i valkampen i år, kor det ligg an til at psykiatri blir eit ikkje-tema som vanleg. Kanskje kan meir iherdig lesing av boka her bidra til å endre på det.