Les nok mest sakprosa, men eg prøver å lese meir skjønnlitteratur.
This link opens in a pop-up window
92% complete! Ivar Espås Vangen has read 48 of 52 books.
Den briljante Sandnes-gutten Ben er fed up av sin gjerrige far og sin psykotiske mor. Han er lei av å …
Madness: A History is a thorough and accessible account of madness from antiquity to modern times, offering a large-scale yet …
Boka er første del av "Ragnhild-trilogien", eit hovudverk i Olav Duuns dikting. Boka er dramatisk og inntrengjande i analysen av …
A total institution is defined by Goffman as a place of residence and work where a large number of like-situated, …
Mímir Kristjánsson kjenner ikke lenger igjen landet sitt. Sykehus drives som butikk, strømprisen settes på …
Ein kan lure på korleis Mìmir har tid til å skrive så mange bøker samstundes som han er stortingsrepresentant, pappa, kjærast og podcastar. Det begynner å bli openbert at denne mannen har fleire timar i døgnet enn oss andre.
Uansett: boka her var jævleg god. Ikkje fordi ein nødvendigvis lærer så mykje nytt. Gjennom boka kjem Mímir inn på både arbeidsliv, pensjon, barnehage, sjukehus, EU, boligpolitikk, jernbane og skatt. Han argumenterer godt for korfor det er idiotisk at norske politikarar legg seg på rygg for openbert destruktiv politikk frå EU, korfor helseforetaksmodellen i grunn handla både om sparing og å avgrense demokratisk kontroll, og korfor det var heilt hòl i hovudet å privatisere jernbanen.
Om ein allereie er langt ute på ytre venstre politisk vil nok mykje av det her framstå som litt kjedeleg og traust sosialdemokratisk nostalgi. Men kva så? Det er faktisk eit problem i Noreg at Arbeidarpartiet …
Ein kan lure på korleis Mìmir har tid til å skrive så mange bøker samstundes som han er stortingsrepresentant, pappa, kjærast og podcastar. Det begynner å bli openbert at denne mannen har fleire timar i døgnet enn oss andre.
Uansett: boka her var jævleg god. Ikkje fordi ein nødvendigvis lærer så mykje nytt. Gjennom boka kjem Mímir inn på både arbeidsliv, pensjon, barnehage, sjukehus, EU, boligpolitikk, jernbane og skatt. Han argumenterer godt for korfor det er idiotisk at norske politikarar legg seg på rygg for openbert destruktiv politikk frå EU, korfor helseforetaksmodellen i grunn handla både om sparing og å avgrense demokratisk kontroll, og korfor det var heilt hòl i hovudet å privatisere jernbanen.
Om ein allereie er langt ute på ytre venstre politisk vil nok mykje av det her framstå som litt kjedeleg og traust sosialdemokratisk nostalgi. Men kva så? Det er faktisk eit problem i Noreg at Arbeidarpartiet sjølv ikkje gjer den jobben ein forventar av eit sosialdemokratisk parti. Da går faktisk stafettpinnen vidare. Mímir har gjort den jobben eg skulle ønske at Ap gjorde sjølv - nemleg å innsjå at mykje av den nyliberale dreiinga sidan 1980-talet har øydelagt mykje av det arbeidarrørsla kjempa for.
Når ein les boka forstår ein også kva ordet "konservativ" eigentleg tyder - nemleg å ta vare på det gode ein har i samfunnet ein lever i. På mange måtar er boka her noko av det mest konservative eg har lese. Det dreier seg trass alt om eit forsvar for mykje av det dei fleste av oss set pris på med landet vi bur i. Det er dette som er konservativt - ikkje revolusjonære vyar om å kutte fleire hundre milliardar frå statsbudsjettet, som vi kan få inntrykk av andre stadar.
Eg håper folk les boka her. Ikkje først og fremst oss i Mìmir sitt eige parti, men aller helst folk frå heile det store raudgrøne laget i politikken. I boka her trur eg det er mykje klokt ein kan einast om. Kanskje kan den til og med overtyde ein og annan forvirra FrP-veljar som trur Framstegspartiet sin politikk vil gjera Noreg greitt att..
Boka beskriver sinnssykepleiens historie fra de eldste tider fram til i dag og legger vekt på de samfunnsmessige og kulturhistoriske …
Det er september og uvanlig varmt i verdens rikeste by. Pål Fagerland har ikke penger til å sette mat på …
Dette er de svakes norgeshistorie. En beretning om overgrep begått av helsevesenet og kriminalomsorgen mot sosiale avvikere. Eller om den …
Joar Tranøys bok er en undersøkelse av hva rettsvesen, psykiatri og fengsel gjorde med Bjørn Lande som var tvangsinnlagt på …
Høsten 1978 slo de dystre murene rundt Reitgjerdet Sykehus sprekker. En ung lege, Svein Solberg, sto fram og fortalte om …
Einar Kringlen er en nestor innen norsk psykiatri, og i denne boka gir han et fengslende innblikk i den norske …
Gjennom den norske rettshistorien har alltid noen lovbrytere blitt stilt på utsiden av det etablerte systemet for straff. Med ulike …
Antologien 'Stopp våpenkappløpet. Uten fred er alt ingenting' består av 18 artikler i tillegg til …
Litt varierande kor gode dei enkelte artiklane var, men mesteparten var veldig bra.
"Andrew Scull examines the social, historical, and culturally variable response to madness over the centuries, …
Verdt å lese!
Randi Rosenqvist har jobbet med mange av Norges farligste kriminelle og mest uforutsigbare psykiatriske pasienter. …
Randi Rosenqvist er verkeleg ein nestor innan norsk psykiatri. Som psykiater har ho lang erfaring frå ulike institusjonar, ikkje minst i skjæringspunktet mellom kriminalomsorg og helsevesenet. I boka her skildrar ho utviklinga i norsk psykiatri dei siste 25 åra, både på godt og vondt.
Rosenqvist si hovudtese er at psykiatrien grunnleggjande har vorte bygd ned. Ho viser mellom anna til tala på døgnplassar, som har sokke frå ein topp på 18 000 sengeplassar i 1960, til 3604 i 2021. Mange av pasientane var det openbert riktig å fase inn til andre tilbod, men ein utilsikta konsekvens har blitt at dei aller sjukaste i dag ofte mistar den langvarige behandlinga dei treng, og dessverre ofte blir "svingdørspasientar" på ulikt nivå i psykiatrien og/eller i fengselsvesenet.
Boka til Rosenqvist er kjempeaktuell i valkampen i år, kor det ligg an til at psykiatri blir eit ikkje-tema som vanleg. Kanskje kan meir iherdig lesing …
Randi Rosenqvist er verkeleg ein nestor innan norsk psykiatri. Som psykiater har ho lang erfaring frå ulike institusjonar, ikkje minst i skjæringspunktet mellom kriminalomsorg og helsevesenet. I boka her skildrar ho utviklinga i norsk psykiatri dei siste 25 åra, både på godt og vondt.
Rosenqvist si hovudtese er at psykiatrien grunnleggjande har vorte bygd ned. Ho viser mellom anna til tala på døgnplassar, som har sokke frå ein topp på 18 000 sengeplassar i 1960, til 3604 i 2021. Mange av pasientane var det openbert riktig å fase inn til andre tilbod, men ein utilsikta konsekvens har blitt at dei aller sjukaste i dag ofte mistar den langvarige behandlinga dei treng, og dessverre ofte blir "svingdørspasientar" på ulikt nivå i psykiatrien og/eller i fengselsvesenet.
Boka til Rosenqvist er kjempeaktuell i valkampen i år, kor det ligg an til at psykiatri blir eit ikkje-tema som vanleg. Kanskje kan meir iherdig lesing av boka her bidra til å endre på det.
