Ganske gøy, ikkje så glad i slutten. Skulle ynskje at Harriet og Wyn faktisk blei verande i frå kvarandre. Heile historia verka som om den handla om at dei forstod dei ikkje passa i lag, sjølv om dei var glade i kvarandre.

No forstår eg at Emily Henry ikkje skriv slike bøkar, så eg var jo litt var på at det sikkert kom ein slutt som denne. Men skulle ynskje det føltes betre.

Bonuspoeng for at ho ikkje hadde ein lengre seksjon mot slutten kor alt var trist og fælt for ein tullete grunn.

@gaski@books.babb.no Eg har lest alle dei andre til Henry, og tykkjar ho løysar det til varierande grad. I denne følte eg at det var heilt vekke. Det triste skjedde før boka starta, og så verka det som om det faktisk skulle vare boka ut.

Eg forventa jo den slutten eg fekk tidleg i boka, men boka overbeviste meg om at slutten blei annleis. Og så kjentes det litt vel rusha til slutt.

Har du nokre tips til noko du tykkjar er spesielt bra i sjangeren?